Św Brat Albert Adam Chmielowski – powstaniec, artysta malarz, ojciec ubogich, założyciel Zgromadzeń Braci i Sióstr posługujących ubogim (Albertynów i Albertynek). Adam Chmielowski urodził się 20 sierpnia 1845 roku w Igołomi koło Krakowa. Był najstarszym z czworga dzieci Wojciecha i Józefy z Borzysławskich. Ojciec Adama, Wojciech Chmielowski zajmował stanowisko naczelnika Komory Celnej w Igołomi, matka Józefa z domu Borzysławskich, według świadectwa swoich krewnych, posiadała zdolności do rysunków, tak więc uzdolnienia malarskie Adam Chmielowski odziedziczył po matce. W latach 1857-1858 uczył się w szkole kadetów w Petersburgu, a potem aż do roku 1863 w gimnazjum realnym im. Pankiewicza w Warszawie i w instytucie politechnicznym w Puławach. Gdy w roku 1863 wybucha powstanie styczniowe, wraz z kolegami ze szkoły wstępuje pod rozkazy Leona Frankowskiego biorąc tym samym udział w powstaniu. W tym też roku został ujęty przez Austriaków i osadzony w więzieniu w Ołomuńcu. Udało mu się jednak zbiec, dzięki pomocy miejscowego proboszcza i ponownie włączyć do walki. W czasie bitwy pod Mełchowem, został ciężko ranny odłamkiem granatu, na skutek czego amputowano mu nogę. W obawie przed konsekwencjami, jakie musiałby ponieść za udział w powstaniu, opuścił kraj i znalazł się w Paryżu, gdzie w 1864 r. rozpoczął studia malarskie. Naukę kontynuował w szkole rysunku w Warszawie. Dzięki stypendiom hr. Włodzimierza Dzieduszyckiego studiował w latach 1869-1874 w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. W 1874 r. wrócił do Polski, do Zarzecza. Adam Chmielowski postanowił oddać swe życie na wyłączną służbę Bogu. Wstąpił do Zakonu Jezuitów, jednak po pół roku opuścił nowicjat i wyjechał na Podole do swego brata Stanisława. Tam związał się z tercjarstwem św. Franciszka z Asyżu i prowadził pracę apostolską wśród ludności wiejskiej. W 1884 r. wrócił do Krakowa. Powodowany miłością Boga i bliźniego poświęcił swe życie służbie bezdomnym i opuszczonym. Po ślubach i obłóczynach, już jako brat Albert, zakładał tzw. ogrzewalnie miejskie i domy dla sierot, nieuleczalnie chorych, starców. Powołał do istnienia franciszkańskie zgromadzenie braci (1888) i sióstr (1891), zwanych popularnie albertynami i albertynkami, posługujących ubogim. Dla swoich braci zakładał pustelnie, m.in. w Zakopanem na Kalatówkach. Spracowany i schorowany zmarł 25 grudnia 1916 r. w Krakowie. Jan Paweł II dokonał jego beatyfikacji na Błoniach krakowskich 22 czerwca 1983 r., a kanonizacji w Rzymie 12 listopada 1989 r.